یک سئوال ساده

این مقاله ای است که برای اعتماد نوشتم و دوشنبه گذشته چاپ شد و فراموشم شد برای شما بگذارم

آن چه روز دوشنبه جورج دبلیو بوش رییس جمهور ایالات متحده آمریکا در آخرین ماه حضورش در کاخ سفید بیان داشت و به خطای سیستم اطلاعاتی دولتش اعتراف کرد و تصمیم گیری برای حمله نظامی به عراق، به بهانه وجود سلاح های کشتار جمعی در آن جا را دردناک ترین تصمیم خود خواند، و عملا از آن عذرخواهی کرد، یک واقعه بزرگ بود.

این واقعه در حد گفتار غم انگیز و تراژیک یک رییس شکست خورده باقی نمی ماند بلکه پی آمدهای حقوقی و سیاسی خواهد داشت. به باورم اعتراف رییس جمهور بوش که تنها در یک جامعه دموکراتیک به این شفافیت عملی است، از چندین زاویه دیدنی است. یکی هم از زاویه ای است که سرنوشت ما ایرانی ها در آن درج است.

واشنگتن پست و چند روزنامه معتبر دیگر، مستند به گفته های یک کارشناس امنيتی بازنشسته، سال قبل نوشتند ایرانی ها با ارسال پالس های غلط برای سیستم اطلاعاتی آمریکا، نظام تصمیم گیری کاخ سفید را منحرف کردند. و پیکانی را که می توانست به سوی آن ها هدف گیری شده باشد، به سوی عراق رهنمون شدند. حتی اگر با این گزارش ها همرای نباشم و آن را نپذیریم و قصد از انتشار آن را ایجاد دشمنی بین ایرانی ها و عراقی ها به حساب آوریم، باز یک نکته قطعی است. و صاحب نظران عالم برآنند. این که بزرگ ترین بهره بردار از حمله نظامی به عراق، ایران است. همان که دشمن خونخوارش به دست دشمن دیگرش ساقط شد.
شبی که صدام حسین از مغاکش بیرون کشیده شد در خانه هزاران ایرانی که هنوز زخم بمب های شیمیائی وی را بر چان دارند جشن و شادمان بود.

اما حالا که دوران جورج بوش رو به پایان است و او بعد از جیمی کارتر دومین رییس جمهور آمریکاست که جمهوری اسلامی را عامل اصلی شکست دوران ریاست خود اعلام می دارد. حالا که به نظر می رسد پرونده این خصومت سی ساله به بسته شدن میل دارد، از یادآوری یک نکته نمی توان گذشت. آن چه برای جورج بوش یک شکست و نشانه ای غم انگیزست برای ما ایرانی ها یک پیروزی و رهیدن از یک مهلکه است. آن چه بر سر عراق آمد می توانست نصیب ما شود که از دیدگاه بیرونی هم سلاح های فراوان داریم و هم سابقه چنگ انداختمان بر روی پدرخوانده نظام سرمایه داری نزدیک ترست و شرح آن بر سر هر کوی و بازاری هست. گرچه چنین خطائی برای آمریکا و صلح جهانی بهای به مراتب سنگین تر داشت اما چه سود که لحاف ما نیز در این مجادله دریده می شد.

پس می توان گفت آن فن سالاران، اهل اتاق های فکر، تصمیم سازان و تصمیم گیران که در یک مجموعه هماهنگ، دور از چشم ها، طرحی را پی ریختند و پیش بردند که حاصلش مصون ماندن ایران شد کاری کردند کارستان. حتی اگر امروز قدرشان دانسته نشود و گاه به ناسزا، تهمت هم نثارشان بشود.

و این اول بار نیست که در دفاع از کشور و منافع ملی، کارگزاران سیاست خارجی، چنین دقیق و درست و وطن خواهانه عمل می کنند. جرات می خواهد، اما باید گفت چنین بوده است از بعد دو دوره جنگ با روس [منتهی به 1828]، یعنی از همان زمان که امیرکبیر در ارز روم برای دفاع از منافع ایران، با عثمانی و روس و انگلیس در هم می پیچید، تا امروز که یکی در آن سوی جهان صحه می گذارد بر تیزی و خردمندی ایرانیان. در این فاصله دو جنگ جهانگیر به ایران رسیده، دو انقلاب در کشور رخ داده، دو سلسله پادشاهی برافتاده، دو کودتا رخ داده. و به دفعات تصمیم گیری های مهم لازم آمده است.

رجال و فن سالاران و دیوانیان ایران که در زمان های دور پایشان برشوره زاری خشگ و بی عاطفه بود، با حکومت هائی ضعیف و دیکتاتورهای نادان، راستی باید گفت به وظیفه خود خوب عمل کرده اند تا این گربه اینک سرش در خزرست و پایش در خلیج فارس و اطرافش امپراتوری ها پریشان شده اند و این تکه روزگاری کوچک ترین بود اینک بزرگ ترین لقمه است. چندان بزرگ که از گلوئی عبور نمی کند.. سئوالی برابر می آید: چگونه است که در تنظیم سیاست خارجی که در اتاق های فکر و گاه به تدبیر یک فرد عملی می شود، ما ایرانیان خبره ایم. اما در آن کارها که در اتاق دربسته گرفتنی و دادنی نیست، مانند سیاست داخلی و اقتصاد، در آن کارها که مردمان نیز دست و حضور دارند چنین ناکارآمد و چنین درمانده می شویم. یک سئوال ساده.