از شرم گریستم

آیا شده است که ایستاده، بالا بلند، مغرور، در مانده از عظمت یک موجود بگریی. آیا شده است مهتاب باشد، از پشت شیشه باد بیاید از تو گذر کند. از یاد برده باشی زمان را و زمین را . . دیشب یک کم گذشته از سحری، آن سو تر از مهتاب، من روبروی شرم. ایستادم و گریستم برای آرامش این زن. این بی منتی، این اعتماد نفس. این که نیفتاده بود و نمی افتاد. ای کاش ای کاش کاش می توانستم او را بر پشت بنشانم و بگذارم از خورشید عبور کند، به زمینش نگذارم تا زمانی که ... با پاهایش صورت را خشک می کرد دیدید.
زبانش نمی خواهد تا بدانی . تصویر داد می زند که چیست و از چه می گوید.