شرافت انسانی

سزوار است اشک ریختن بر مرگ حمید سمندریان، مردی که در کار خود خبره بود، در یاد دادن آنچه فراگرفته بود خست نداشت، و فراتر از این‌ها آزاده‌ای بود که بر دیگران اثر مثبت می‌نهاد و شریف بود.

شرافت مگر چیست، برای انسان شرف انسانی داشتن و برای یک هنرمند قدر هنر شناختن و به سکینه‌ای درونی. تن ندادن به هر مجالی، تن نسپردن به هر خیالی. حمید سمندریان چنین بود. زندگی و تمنای آن او را نپیچاند چنان که به هر کار تن دهد. حب ذات چنانش نکرد که هر اهرمن را ثنا گوید. شرافت را به قربانگاه نبرد. پس نام نیکو شد.

آدم‌های بزرگ، معیار و اندازه می‌شوند. حمید سمندریان شد. در ایران ماند، سختی دید و از دور دشنام هم شنید. اما ماندن در آن سرزمین را با همه درد و رنج‌ها و همه تنگ‌نظری‌های سیستم دون‌پرور و دون‌پسند، بر زندگی دور از مردمی که دوستشان داشت ترجیح داد. معیار شد چون اینک همان‌ها که به عقوبت ماندن در وطن، ناسزایش می‌گفتند اعلامیه داده‌اند و همدرد کسی شده‌اند که همدردش نبودند تا بود.