افتخاري نيست

آقاي محمود احمدي نژاد رييس جمهور در سفري به قم که ديدار با هيچ يک از مراجع در آن ميسر نشد، از همين رو به ‏نظر مي رسد که دفتر رييس جمهور ترجيح داد که از خير ملاقات با آقايان نوري همداني و مصباح يزدي هم گذشت، و به سخنراني براي طلاب پرداخت. عملي تبليغاتي که حتما با گشاده دستي از صندوق دولت هم همراه بوده تا ‏طلاب که در آستانه ماه محرم براي سفر به شهرستان ها و تبليغ مذهب آماده مي شوند سرمشقي در دست داشته باشند که ‏در عزاداري هاي محرم چه بگويند در منبر.‏

اما نکته اين نيست. به هر حال اين واقعيت هاي جامعه ايراني امروزست و گروه رقيب هم اگر مي خواهد برنده شود ‏بايد بداند که با نمره ده و ده و نيم قبول نمی شود و پیروزی امکان پذير نيست. در انتخاباتي که آقاي جنتي ناظر و جناب محصولي مجريش هستند ‏و اشارات بولتن مخصوص [مانند شاه سلطان حسين] هم مزيد است، بايد بالاتر از سيزده و چهارده نمره آورد. پاسخ ‏زنده ياد دکتر مجتهدي را به پدر يکي از شاگردانش، سال قبل موقع انتخابات نوشته ام.‏

اما در جلسه تبليغاتي پيش انتخاباتي آقاي احمدي نژاد و طلاب ايشان وضعيت دولت خود را استثنائي خوانده و تاکيد ‏کرده که سختي هاي اين سه سال در تمام سي سال گذشته بي سابقه بوده تا آن جا که "در عرصه جهاني براي اولين بار ‏همه قدرت‌هاي دنيا به صورت علني با يكديگر عليه ايران متحد شدند، و موضع‌گيري كردند و سنگين‌ترين تحريم‌ها و ‏جنگ‌هاي رواني را عليه ما اعمال كردند."‏‎ ‎

رييس دولت بدون ارائه منبع و مآخدي ادعا کرده که دشمنان عليه ما [در اين سه سال] 15 بار آرايش جنگي به خود ‏گرفتند و بيشترين فشارهاي اقتصادي را به ما وارد كردند‎. ‎

رئيس جمهور به گزارش خبرگزاري دولت ادامه داده است که: در دوران جنگ تحميلي تحريم تسليحاتي و بعد از آن ‏نيز تحريم اقتصادي نسبت به ما از سوي آمريكا اعمال شده بود، ولي اين بار در شوراي امنيت سازمان ملل كه به ‏اصطلاح مصوبه‌اش براي دولت‌ها لازم‌الاجرا است، سه مرحله تحريم عليه ايران را تصويب كردند و اين بار برخلاف ‏گذشته شبكه بانكي ما را مسدود كرده، كشتي‌هاي ما را روي دريا و كالاهاي ما را در انبارها متوقف كردند‎. ‎

اين جملات شباهت تام و تمام به نوشته ها و گفته هاي منقدان دولت دارد. پس جاي انکار و تکذيب نمي گذارد. يعني ‏رقيبان سياسي هم با رييس جمهورهمراي هستند که این اتفاقات در سه سال گذشته افتاده است. پس مي توان با اطمينان به درستي اين تصوير، بر سر آن ‏ايستاد. و چون انتخابات رياست جمهوري در پيش است از رياست جمهور که به ظاهر نامزد همين مقام در چهار سال ‏آينده هم هست پرسيد آيا براي چهار سال بعد در برنامه دارند که به اين وضعيت پايان دهند يا با توجه به لحن ‏غرورآميزي که هنگام دادن اين آمار داشتنه قصد دارد این مصیبت ها را افزون کنند. يعني پانزده آرايش جنگي به ثمر نرسيده را به ‏تبديل به آرايش های نهائي کند مثلا. یا مسدود شدن شبکه بانکي و توقف کالاهاي کشور روي درياها و انبارها، اگر ‏الان تنها باعث شده که سي در صد منابع پولي کشور به هدر رود، در چهار سال دوم رياست جمهوري خود قصد دارند ‏آن را تبديل کنند به هشتاد درصد.‏

اگر صدور سه قطعنامه عليه ايران در شوراي امنيت سازمان ملل که پارلمان جهاني و بزرگ ترين مرجع تصميم گيري ‏براي اعضاي اين سازمان – از جمله ايران – است، از دستاوردهاي دولت فعلي است ايشان حق اين است که به ‏صراحت به مردمي که مي خواهند در انتخابات راي بدهند گزارش دهد که آیا قصد دارند همين روند را بدون توجه به ‏خطري که در آن درج است ادامه بدهند. مردم حق دارند بدانند رييس جمهور آينده چه در سر دارد و از کدام برنامه ‏پيروي مي کند. اگر قصد جلوگيري از اين روند را دارد چرا در دوره اول چنين کاري نکرد. اگر حالا متوجه اش شده ‏بايد راست و درست بگويد که نقشه اش براي آينده چيست.‏

بايد براي مردم روشن شود که مثلا اگر به آقاي احمدي نژاد راي بدهند و ايشان در انتخابات برنده شوند قصد دارند ‏اين موفقيت ها را تا کجا پيش ببرند. آيا هدف دارند که در پايان آن چهار سال گزارش بدهند که به جاي پنجاه کشوري ‏که در هر راي گيري عليه ايران راي مي دهند، اين رقم را به هشتاد کشور با ايران دشمن رسانده اند.‏

فقط سياست خارجي نيست که صراحت را طلب مي کند بلکه مثلا در زمينه سياست داخلی، دولتي که يکي از ‏افتخاراتش اين است که عريضه ها و استغاثه هاي مردم [همان که نامه مردمي نام گرفته] به هفت ميليون رسيده بايد ‏براي مردم تشريح کند که آیا برنامه اي دارد تا عريضه ها و شکايت ها و تضرع هاي مردم را به صفر برساند يا برعکس ‏در پي آن است که سيصد هزار نفر استخدام کند براي خواندن هفتاد ميليون نامه از مردمی که نان ندارند یا دارو، مسکن می خواهند یا وام ازدواج..‏

در زمينه اقتصادي روشن و مبرهن است که مثلا بهاي مسکن در دوران سه ساله اين دولت چهارصد در صد افزايش ‏يافته [ که البته رکود شش ماه گذشته بنا به گزارش ها تا بيست در صد از آن کاسته]. اعلام داشته اند که براي ساختن ‏چند صدهزار خانه زمين به مردم داده اند و وام پرداخته اند، اما حالا زمان آن است که روشن کنند براي اين تعداد خانه ‏از کجا آب و برق و گاز تامين مي کنند. اين سئوال از آن جا ضروري است که همين ماه هاي اخير مديران شهرسازي ‏و مسکن از وزارت نيرو و نفت و شهرداري ها گله کرده اند که چرا نه راه مي سازند و نه اشتراک آب مي دهند نه ‏اشتراک گاز و برق [از قرار فقط براي رساندن تلفن و دادن اشتراک آن مشکلي نيست]. به زبان ديگر مديران بخشي ‏نگر دولتي گمان دارند که آقاي ميرفتاح آب دارد اما از آن ها پنهان مي کند، برق هم هست اما به آن ها نمي دهد، ‏وزارت نفت هم گاز زيادي دارد اما انشعاب تازه به خانه هائي که قرارست در دو سال آينده ساخته و تمام شود نمي ‏رساند.

مردم بايد بدانند وقتي که آب رساني به مرکز کشور باعث از ميان رفتن آب آشاميدني اهواز و آبادان و شهرهاي ‏خوزستان شده که وزير بهداشت حاضر نشد حسب ظاهر يک ليوان آب آن ها را بخورد، چه منتي است بر سر مردم ‏گذاشتن که ميلياردها پولشان صرف رساندن آب يک شهر به شهري مانند قم شود.‏

در نهايت اگر آن چه در ابتداي اين مقاله از قول رييس جمهور آمد [مربوط به سياست خارجي] افتخارآميزست و اگر ‏رساندن آب سرچشمه کارون به قم و شهرهاي مرکزي افتخار دارد لابد بايد منتظر بود که گزارش دهند که دولت نهم ‏يک صفر بر پول کشور افزوده، کاري که در گذشته هر دو سه دولت يک بار کردند. يا اين که اعلام دارند ظرفيت ‏زندان هاي کشور از 177 هزار نفر فعلي به دويست و هفتاد هزار رسانده شده و تعداد اعدام ها نيز به رکوردي ‏جهاني دست يافته. ‏

اما براي آن که نوشته اي که ناخودآگاه به طنز شبيه شده در اين مقال نماند بايد افزود اين ها که رييس دولت برشمرده هر ‏لقب و عنواني بدان بدهد براي هيچ مسوولي افتخار نيست. افتخار نيست که مجمع جهاني را واداشته ايم براي اولين بار ‏در تاريخ اين سازمان کشوري را سه بار پشت هم محکوم و تحريم کنند. پانزده بار عليه اش آرايش جنگي بگيرند. به ‏معناي ديگر افتخاری ندارد جان و مال و سرنوشت هزاران نفر را به خطر انداختن. اين نخست بار در همه جهان است که مدير و ‏مسوولي به اين ها افتخار مي کند.
‏