وقتی دشمن غرور می آفريند

مقاله امروز اعتماد ملی را این جا بخوانید و اگر روزنامه را ندیده اید در دنباله همین مطلب.


اين روزها به بهانه بحران هسته ای ايران، رسانه های جهانی پرست از گزارش و خبرهائی با نام ايران. مخالف و موافق، همه در کار بزرگ نشان دادن ايرانند، بيشترشان به قصد نشان دادن اين که خطرناک است فعاليت های هسته ای ايران. اما حتی رسانه های نزديک به نومحافظه کاران جنگ طلب آمريکائی هم وقتی سعی می کنند ايران را خطر بزرگ منطقه و مانع تحقق مصلحت های جهانی نشان دهند عملا بزرگی کشور را اقرار و حتی گاه در آن اغراق می کنند. هم از اين رو گاه ايرانيان مقيم اروپا و آمريکا در نگاه مردم کشورهای ديگر نشانه ای از خود نشانه ای از احترام می بينند.

از روشنفکران گذشته که در اروپا و آمریکا ذاتا ضد دولت بوش هستند، گاه مردم عادی کوچه و خيابان چون در می يابند با يک ايرانی روبرو هستند ابراز احساساتی می کنند و از اين که ايران برخلاف کشور آن ها در مقابل قدرت واشنگتن ايستاده تقديری هم دارند. اين احترام گرچه در اندازه احترامی نيست که به دوران دولت خاتمی نصيب ايرانيان شده بود که امری همگانی و باورنکردنی بود، اما به هر حال چندان است که ايرانيان را از ديگر شرقی ها متمايز می کند. می توان گفت حتی هواداران اسرائيل هم همين قدر که سعی دارند ايران را خبيثی وحشت برانگيز نشان دهند ناگزيرند در اندازه های قدرتش و توانائی ها و امکاناتش اغراق کنند. حتی ايرانيانی که نگرانند که مبادا از اين ماجرا شعله ای به جان کشور افتد، باز ناگزيرند از قبول اين امر که از ايران مطرح تر در اين روزها کشوری در جهان نيست.

اغراق نيست اگر گفته شود که در کشورهائی اروپائی هفته ای نيست که ايران موضوع اصلی یکی از روزنامه ها و یا مجلات معتبر نباشد. یک روز گزارش رغه عمرست برای ساندی تايمز، یک روز گزارش تلويزيونی سی بی اس است، از راست ترين راست ها تا رسانه های ليبرال. اين گزارش ها همه مثبت نيست شايد بتوان گفت که بيش تر آن ها عليه سياست های تهران است اما حتی در ميان تندترين گزارش ها هم اين نکته مستتر است که ايران کشور بزرگی است و آسان نیست درافتادن با آن کشور.

اما وای به وقتی که خبرهائی از تهران به جهان مخابره می شود. اين خبرها انگار ساخته و پرداخته شده اند تا با آن تصويرهای غرورانگیز مقابله کنند. انگار تهيه می شوند تا بگویند ما را جدی نگیرید.

وقتی خبر می رسد که رييس جمهور ايران در سخنرانی عمومی خود به مردم وعده داده که اگر کاری صورت نگيرد گوش استاندار را خواهد گرفت و ... تجسم کنيد اگر جورج بوش با همه قدرتی که ايالات متحده دارد و با همه قدرتی که در قانون اساسی آن کشور به رييس جمهور داده شده، در يک سخنرانی در حضور مردم و فرماندار يکی از ایالات بگويد که گوش فرماندار را خواهد کشيد، حتی اگر او آرنولد فرماندار کاليفرنيا نباشد و فرماندار تکزاس از خانواده بوش باشد تجسم کنيد چه اتفاقی می افتاد. اين بيشتر متعلق است به تصوير جوامع عقب افتاده قبيله ای که با برکناری ايدی امين و پیر شدن قذافی ديگر نمونه ای از آن ديده نمی شود.

در زمانی که آمار جهانی و هم آمار بانک مرکزی ايران نشان می دهد که سرمايه گذاری خارجی در کشور به وضع نگرانی آوری کاسته شده، و رقم دقيق آن را سازمان های دیده بان اقتصاد جهان اعلام می دارند که کمتر از دویست میلیون دلارست، اما ناگهان رييس جمهور اعلام می دارد که سرمايه گذاری خارجی در کشور پنج برابر شده است و رقم اغراق آميز چندده ميليارد به کار می رود. و اين در زمانی است که همه می دانند در اثر توقف سرمايه گذاری های خارجی چه بر سر عسلویه آمده است. جهان چه نتيجه می گيرد.

بيست هزار نفر در يک روز در سايت یوتیوب فيلم سخنرانی رييس جمهور را درباره دختر دانش آموز یازده [اصلاح می شود شانزده] ساله ديده اند که در خانه با کمک برادر بزرگتر انرژی اتمی کشف [کذا] کرده و به دستور رييس جمهور گروهی از کارشناسان هسته ای کشور [که به گفته آقای احمدی نژاد متوسط سنشان 21 سال است، یعنی در مقابل یکی دو نفر سی ساله، در ميان آن ها نيز چند تائی پانزده شانزده ساله هم هستند]. چه در ذهن بيننده ها شکل می گيرد.

به همين تعداد گفته های آقای احمدی نژاد را درباره شناسائی سلول های بدن انسان توسط دانشمندان کشور شنيده و ديده اند که گویا حالا دیگر می توانند کليه [کذا با تشدید] قلب و معده بسازند.

و مشتاقان تعقيب اخبار داخلی ايران، باز فیلم گزارش سفر اول رييس جمهور را به نيويورک وقتی در محضر آيت الله جوادی آملی، شوق زده با باز کردن دو دست هم شعاع هاله نور را نشان می دهند، راستی آيا موجد بزرگی و جدی بودن کشورست در ذهن بيينده.

برخلاف آن که بعضی تصور می کنند اخبار مربوط به گسترش فحشا و مواد مخدر، اعتراض ها به آب گيری سد سيوند، يا ساخت برج جهان نما در اصفهان، افزايش تعداد مبتلايان به ايدز و حتی افزونی تصادفات هوائی و جاده ای از اهميت کشور نمی کاهد و نشانه ضعف نيست. در همه دنيا به کمابيش از اين گونه اخبار هست که نشانه هائی است بر افزایش جمعيت و ناهنجاری هائی که خاص ايران نیست. حتی وقتی حوادث تروريستی مانند آن چه ماه های اخير در بلوچستان رخ می دهد، برای کشوری که در وسط منطقه ای چنین ملهتب به سر می برد عجب نيست، گرچه وقتی نشانه ضعف و نابسامانی شناخته می شود که مسوولانش اخبار نادرست منتشر کنند، ضد و نقيض گزارش بدهند و فرماندهان نظامی اش کار اصلی خود رها کرده موعظه و تحليل سياست جهانی پيشه کنند، فلسفه ببافند و در مسائل فقهی اظهار نظر کنند.

باری آنان که از دور به تماشای ما مشغولند می توانند شهادت بدهند که وقتی قلم در دست دشمن است انگار بهتر و موثرتر بزرگی و قدرت ايران را تصوير می کنند تا وقتی که فرصت سخن پراکنی در دست دوستان می افتد. بر حسب فرموده سعدی آن جور به، که طاقت مهرت نیاوریم.