شورشی ناپیدا

این قطعه ای است . به نظرم از هر شعری شعرتر که همسر فیض الله عرب سرخی این مرد آرام سروده است. تاریخ شعر زمانی است که هفت ماه از زندانی شدن همسرش گذشت، نه زودتر آزاد شد چون کلامی نگفت، یعنی نداشت بگوید که بازجویش را خوش اید و وظیفه خود را تمام شده بداند. عرب سرخی از آن چهره های بینان گذار نظام است که سهمی هم نخواست و در سختی های اول کار جانش در دست بود و اینک زندانی از راه رسیدگان است. همسرش به این ها و به سرنوشت نمی گرید در این قطعه . انگار به جوانتر ها می گرید و نگران چیزی بزرگ تر و چیزی دردناک ترست.

من بی اجازه در نوشته مریم خانم دستی بردم . کوتاه و بلندی کردم . گیومه های حرامزاده را برداشتم و بعد هم دیدم توضیح هم لازم نیست. اسامی که در شعر آمده اگر اهل دلی پیداست که اشاره به کدامین هاست.

شورشی ناپیدا
من دلم می خواست بسرايم برايت قصيده ای، به بلندای آفتاب عمرمان، ديدم چه کوتاهست
...همسرم ! آرام جانم دل من خواست به تصوير کشم
قصۀ عشق و دلدادگيمان، اما چه قاصر بود قلم...خواستم فرياد کنم غصۀ دوری و هجرانمان، لکن درگلو شکست ...سرودم و رسم کردم و فرياد زدم

نه برای من و تو
که درونم غوغاست
شورشی نا پيدا
قلب دلتنگ مرا ، به تپش می دارد
و من از گوشۀ خلوتکده ام ، ديده ام بس عشاق
که اسير ستم و مکر و دروغ
بينشان ديوار ، ميلۀهای زندان
ديده ام شان هريک ، با غزلواره ای از عشق و صفا
به بلندای طلوع
و چه زيبا ديدم عشق و شيدايی را به شکوه مهتاب
و شنيدم رازها ، از دل فريادها ، که گذر می کند ازفاصله ها...

من به چشمم ديدم عشق مهرک به شهاب
و سپهر ی که چه بی رحمی ها ، به طفوليت خود تجربه کرد

من گواهی بودم اوج دلدادگی مهسا را ، با شکوه صبرش
از پس سيل جفا ، که فرو ريخته بر مسعود ش ...

اشکهايم باريد در غم هجر حسين
که پرستو ی دلش ، بال وپر ريخته هر سو می رفت
تا ز دلبند اسيرش خبری يافت شود

همه ديدند چه با عشق و محبت ژيلا
همدل و همره يارش بهمن
غم نوع بشر و محرومان
آتشی افروخته ، در دل اين دو غزال عاشق

آسمان دل من ابری شد
آن زمانی که کيان نيز گريست
و خدا شاهد بود صبر زيبای فهيمه ، دل پر دردش را
که چه آرام و متين مرتضی را غزلی خواند ز مهر ...
قلب من سخت فشرد ، دلم از غصه گرفت
که نگاه حجت ، از درون سلول
بندها را کاويد ، تا به سلول نفيسه برسد

و دگر قصۀ من نيست فقط
غزل عشق من و فيض الله
که حکايت باقی است
تا کبوتر ... تا عشق