بزرگ مردا که تو بودی

هم اکنون با خبرشدم . جای آن دارد که خون موج زند در دل لعل. گفتم بنویسم برای شما جوانان اینکا که آزادی در جانتان جوانه زده است ، به احترام او کلاه از سر بردارید، دینداران فاتحه بخوانند و دیگران لمحه ای به یادش سکوت کنند.

استاد علی گلزاده غفوری. چنان بزرگ بود که در آینه کوچک نمی نمود. این نسل بخوانند که او چه گفت در مجلس و چه گفت موقع تدوین قانون اساسی. و بخوانند چه داغ ها که بر دلش گذاشت روزگار. و چگونه بود که از همه امتیازات همرائی با سران انقلاب گذشت، عمامه برداشت و دیگر نگذاشت.

شاید بتوان گفت بعد از مهندس بازرگان گلزاده غفوری و آیت الله طالقانی این افتخار دارند که اول کسانی بودند که در هیات دینداران نگران شدند که مبادا با دین استبداد ساخته شود. نگران شدند که مبادا ظلم مستمر شود. طالقانی عمرش قد نداد اما آقای گلزاده غفوری توانست و کتاب اولین در باب حقوق بشر و اسلام را او نوشت.

متبرک باد نامت، غمت، غم سنگین ات