من نیوتون را ندیده ام

این غزلواره ای است که فاطمه شمس در مراسم سایه در لندن خواند و شاعر سخت گیر ما را خوش آمد. حق هم همین بود حیفم آمد شعر خانم دکتر را نخوانده باشید وقتی محمد رضا جلائی پور در حبس بود من خیلی نگران این بانوی جوان بودم و داغش که با کلمه حک می شد در دل هایمان. داغ مهر. حالا محمدرضا زندان نیست اما از همسرش هم دورست و در این زمان فکر می کنم به نفیسه و حجت که هر دو در بندند. هفته پیش عدالت کمک کرد و آن دو را در همان زندان ملاقات دادند
اما مهم این است و این طبع جوان امروزی و آزاد اندیش ایرانی است که نومید نمی شود. با همه این دردها از ارتفاع امید نمی کاهد. اثرش همان است که از یکی از شب کمیلی ها شنیدم وقتی در بند شدند صبحدم بازجوی محمد رضا آمده بود فریاد زنان که این را چرا آورده اید [ البته این اشاره به نزدیک به آقای دکتر محمد رضا جلائی پور است که شاگرد ممتاز کنکور سراسری بوده است مثل پدرش] حالا دوباره آن [ایضا و مقصود همسر اوست که لحظه ای برای آزادی شوهرش آرام نگرفت] از آن شعرها می نویسد و از آن نامه ها همه جا را پر می کند. و چنین می شود که محمد رضا را از جمع هادی و بقیه دعای کمیلی ها جدا می کنند و رها می کنند.

حالا شعرش را بخوانید



"پـاییز بود...مـن نـیوتـن را نـدیـده‌ام"

و سیب سرخ جاذبه را هم نچیده‌ام

پاییز بود...چوبـه آن دار و صـندلـی
بالا برو... نیفت... بگو من پریده‌ام

پایـیـز بـود... لـرزش پـاهـای صــندلـی
افتاد سیب ... طعم خدا را چشیده‌ام

پاییز بود... جاذبه یـعنـی: تـو روی دار
بعد از تو دور جاذبه را خط کشیده‌ام

پـاییز بود... جاذبـه یـعنی دروغ مـحض!
شکل تو را معلّق و بی جان کشـیده‌ام

بـیـن زمـین و خـاطره‌هـایـت معلّـقـم
روح تـو را بـه جـان غـزلـهـا دمـیـده‌ام

اجرای حکم...مردن بی های و هوی تو
پاهای لـخت و بـی کـفـنـت را دویـده‌ام

پاییز بود...من نیوتن را ...ولی تو را...
با خنده ای به شیـوه‌ی پاییز دیده‌ام