ضرورت تشکیل هیاتی بی طرف

از قدیم گفته اند هر کس به فکر خویش است ، کوسه به فکر ریش است. حالا حکایت ماست در این عرصات و در این زمانه بی رحم که چون بید بر سر ایمان خویش می لرزد ما هم به فکر قانون مطبوعات هستیم.
اعتماد گزارش مفصل و متینی تهیه کرده در مورد حقوق و قانون مطبوعات. من هم چند نکته گفتم که به همت یکی از بچه ها مکتوب شد و حالا به صورت مقاله ای در آمده است.

واقعيت اين است که در اين چهل و چند سالي که من در دنياي مطبوعات حضور دارم و شاهد وقايع اين حوزه هستم، تجربه ثابتم کرده هر وقت دولتي آمده و خواسته قانون مطبوعات بنويسد و آن را به اجرا بگذارد، به جز در يک يا دو مورد استثنا، حکایت این است که راه حل هاي تازه يي به ذهنشان رسيده براي سانسور و محدود کردن مطبوعات. به ياد ندارم جز در يک مورد که قانون مطبوعات در دوره آقاي خاتمي نوشته شد، دولتی آمده باشد قانون مطبوعاتي بنويسد به قصد اينکه به باز شدن و حرفه يي تر شدن فضا کمک کند. یا شرايطي ايجاد کند که مطبوعات، جامعه را به سمتي ببرند که با مسووليت هاي خودش آشناتر شود يا حتي به سمتي برويم که جامعه حرفه يي روزنامه نگاران آرام آرام، تحمل حکومتی را که قدرت در اختيار دارد بالا ببرد. تا در نهايت به يک شفافيت و مسووليت پذيري برسيم.

اين کاري است که علي القاعده بايد بشود. اما معمولاً دولت ها چنين خيالي را در سرشان نمی پزند و هميشه به دنبال راه حل هاي آسان مي گردند. يکي از راه حل هاي آسان هم عبارت است از محدود کردن مطبوعات.

اين است که من هيچ دل خوش و ذهنيت مثبتي نسبت به طرح مساله اصلاح قانون مطبوعات توسط وزير ارشاد ندارم و با خود فکر مي کنم چه چيزي ممکن است در اين فضا دولت را اذيت کرده باشد که به طرح چنين پيشنهادي منجر شده؟

اما می توانم بگويم آن چيزي که مطبوعات را در فضاي حاضر آزار مي دهد، بي پشت و پناه بودن نشريات منتقد و مصونيت آهنين داشتن نشريات هوادار دولت است. در نتيجه از صدر تا ذيل مردم کشور در مقابل آن نشرياتي که مصونيت دارند، بي پناهند و بالعکس، به آن نشرياتي که مي خواهند پناه ببرند آن طور که بايد، فضاي انجام کارها و طرح مسائل داده نمي شود.

در چنين فضايي انسان بيشتر تصور يا آرزو مي کند اين وضعيت شکل و شمايل جديدي بگيرد اما آيا کسي باور مي کند که دولت بخواهد در اين ميان دردي را چاره کند؟، به نظرم حتماً اين طور نيست. به همين دليل باورم اين است که گروه هاي روزنامه نگار و مستقل کمک کنند و از نمايندگان مجلس بخواهند به همين قانوني را که هست، لطفاً دست نزنند.

اما اگر پيشنهادات ارائه شده از سوي اهالي مطبوعات قابل اجرا بود، من در قانون مطبوعات مي نوشتم آنچه از خزانه عمومي کشور که بيت المال است قرار است به هر شکل و زمينه يي صرف مطبوعات شود زير نظر يک هيات حرفه يي و بي طرف برود چرا که تالي فاسد دارد. بسياري مجموعه ها مثل راديو و تلويزيون، قوه قضائيه و... چه از نظر قانون، چه از نظر عرف و اجرا از زير دست دولت ها به طور کلي خارج شده اند. به خاطر اينکه فرض بر اين بوده است که هيچ دولتي حق ندارد از بيت المال براي تبليغ، ماندگار کردن و بزرگ نمايي فعاليت هاي خودش استفاده کند. چون چنين تصور و پيش زمينه يي وجود دارد بنابراين يکي از مهم ترين تغييراتي که خوب است در قانون پياده شود اين است که هر چه به شکل يارانه، کمک يا هر عنواني که دارد، حتي اگر قرار است يک ريال از خزانه به مطبوعات پرداخت شود، نه توسط دولت بلکه به وسيله هياتي بي طرف معمول و مقرر شود.

یکی بگوید آیا امکان تشکيل چنين هياتي اين سوال وجود دارد، در شرايطي که انجمن صنفي روزنامه نگاران هم تحمل نمي شود آيا چنين هياتي قابل تحمل خواهد بود؟