گزارشی به ملت ایران

ای شما همه فرشته نمایان، جمعه است صلواتی نثار خود کنید درودی بر خود بفرستید که کس را قاهرتر از خود نمی شناسید، پس آن گاه چونان بیگناهان پاکدل سر در گریبان برده با خود بگوئید سلام بر من که توانم هست حریر را پولاد کنم و از آن پولاد خنجر بسازم. این نامه هنرمندان ماست، سیمین، جعفر و مجتبی که جز از عشق نمی گفتند و جز مهربانی کیش آن ها نبود، بخوانید از حریرشان، شما آهن دلان، پولاد ساخته اید.
عنوان نوشته شان هست گزارشی به ملت ایران

ما ایرانی هستیم.
هر یک از ما تنها یک پاسپورت داریم. پاسپورت ایرانی که آرم جمهوری اسلامی بر آن حک شده است. پاسپورت مان را در فرودگاه از ما گرفتند.
ما سینماگریم.
در این سی سال سینماگر شده ایم و به واسطه ی فیلم هایمان در مجامع جهانی نماینده ی فرهنگ و هویت ایرانی خویش بوده ایم. هیچ دولتی این هویت را به ما نبخشیده است که بتواند آن را از ما پس بگیرد.
ما همواره به فرهنگ کشورمان بالیده ایم و آن را در معرض تماشای مردم جهان قرار داده ایم. ولی اکنون حق عبور از مرزها را از ما گرفته اند؛ گلایه ای نداریم. حتی نمی دانیم به چه اتهامی؛ باز هم گله ای نداریم. اما ما می خواهیم همچنان سینماگر مستقل ایرانی باقی بمانیم.
در تمام طول فعالیت فرهنگی مان می توانستیم پاسپورت دیگری داشته باشیم؛ اما خواست و اراده ی ما بر ایرانی بودن و ایرانی ماندن بوده است. دولت این توان را دارد که مانع خروج ما از مرزهای کشورمان بشود؛ اما یادآوری می کنیم که هویت ما در گرو پاسپورت-هایمان نیست.
حتی بدون پاسپورت، ما ایرانی هستیم.