طرحی و سخنی

از میان همه تصاویر و طرح ها که در جهان درباره جنبش سبز کشیده اند من این یکی را پسندیدم که دیشب دیدم . یک هنرمند ایتالیائی کشیده . به نظرم تصویری نزدیک به واقعیت است و چهره محمد قوچانی ،مازیار بهاری، هنگامه شهیدی ، بهمن اموئی، سعید لیلاز و همه سیاست آشنایانی را می بینم که پشینه و گذشته خود را رها کردند و به منادی در آمدند که انسان با خود این نمی کند.
بهزاد نبوی، تاج زاده، صفائی فراهانی، امین زاده و میردامادی که روزگاری همین نظام را در مجامع بین المللی نمایندگی کرده و از حقوقش دفاع کرده اند و یا در جنگ جان به کف نهاده بودند اینک خود خواسته اند که نماینده حقوق از دست رفته و غضب شده مردم باشند.

حتی به کسانی فکر کنند که در شرایط سخت دستگاه منع و بند کوشید از آن ها تصویر دیگری در ذهن ها بنشاند در حالی که جایشان همان جاست که بوده اند از آن جمله عطریانفر، ابطحی، و .حسین درخشان که یک سال است هیچ کس خبری از او ندارد

آیا همین جاست جای گفتن این که آزادی خواهی بدون آگاهی هیچ است و آگاهی با تعصب و گمان به دست نمی آید. آن ها که احساسات تنها راهنمایشان هست و با کمتر اطلاعاتی درباره بندیان به بدی حکایت می گویند احتیاط کنند. به روزهای نسل ما بیندیشند که از سر تندروی هیچ به ارزش کار سعیدی سیرجانی بها ندادند و او را یار این و غار آن خواندند تا روزی که جنازه سعیدی بر دستمان ماند. یادمان باشد به همین نوع برخوردهای سرد با زنده یاد داریوش فروهر. و به خاطرتان باشد که با هر نوشته شما کسانی هستند که یک زندانی را در زندان در معرض فشاری تازه می نهند تا از وی دشمنی با خود و با ما بسازند.