شبیه به هیچ کس بود

این یادداشت کوتاهی است که درباره نادر ابراهیمی در شهروند امروز نوشته ام.

کسی پریروز درگذشت که شبیه به هیچ کس بود، حتی گاهی شبیه به خودش هم نبود. دو تن از عزیزترین عزیزانم به شاگردی او مفتخر بوده اند احمد رضا احمدی و کیومرث پوراحمد، و من به عنوان یک خواننده هم کارهای احمدرضا را برای کودکان بیش تر می پسندم و با جانم آشناترست، و هم فیلم های کیومرث از آتش بدون دود و حامی و کامی. اما نادر ابراهیمی پیشرو بود. پیشرو یک جور دیگر بودن.
دشمن فراوان داشت در همیشه و دوست کمتر می يافت باز همیشه. دیروز و هم امروز، زبان تندش هم جا نمی گذاشت گاه. اما کیست که نداند صداقتش و این که راست می گفت و نگران ایران و نسل آینده بود، یک واقعیت درشت و بی انکار بود. نگران قر و فر آن نسل دیگر نبود، نگران خودشان بود.
نادر ابراهیمی از همان روزها که چهل و پنج سال قبل دیدمش خط کشی مشخصی با روزگار داشت. نه که چپ ها را دوست نداشت بلکه ضد چپ ها را هم پرت و مهمل می دانست، سلیقه خاصی در کار و زندگی داشت که موجب می شد تنها کسانی تحملش کنند که بسیارش دوست داشته باشند. و کم بودند چنین کسان. شبیه روشنفکران نبود، اما خود یک گونه از روشنفکری بود. راست و درست گفت برای بویئدن بک شاخه گل کوه ها را صعود کرده بود آن کوهنورد، و آرزویش هم جز این نبود که سرزمین شیران شود ایران. اما با نود کتاب که نوشته است و با همه حقی که به گردن نثر فارسی دارد، هنوز اثر بزرگش را نیافریده بود که آن بیماری مهلک به جانش افتاد. اما یاد و نامش ماندگار شد در دفتر روزگار.