مبارک باد بر زنان ایرانی

دیده اید وسط برف و سرما، وقتی نفس یخ می زند، اگر چشم به گلی افتد روئيده در زمهریر، چه گرمائی به جان آدمی می افتد از دیدن آن گل. دیده اید که چطور و بی اختيار آدمی می ايستد به تماشای آن گل و جزئياتی از گل برایش مهم می شود. و چه لذتی. با شنيدن خبر اهدای جایزه سال 2007 بنیاد اولاف پالمه به پروین اردلان، به چنين حالی دچارم.

پروين را از زمانی که خيلی جوانتر از حالا بود و خبرنگار در آدينه، در خاطر دارم. گاهی از نوشته هايش حظ می بردم قبل از چاپ. رشدش را می ديدم. و زمانی هم که در گردونه خباثت آدم های بد گرفتار افتاد، نگرانش بودم. اما همان تجربه هم رشدش داد. تعارفش را از خودش گرفت. به اندازه اش کرد. و من از روزی، درست ده سال قبل که به چه حالی در فرودگاه تهران بوديم ديگر او را ندیده ام. اما شنيدمش، و خواندمش. وقتی دانستم حاضر نشده در خارج از کشور بماند، دانستم که رشد کرده و چقدر هم. قدر گل و گلخانه خود می داند.

از ميان اين همه تحسين و جايزه و مدال که اين سال ها نصيب ايرانی هائی شده که برای هدف مشخصی مبارزه می کنند، جايزه اولف پالمه بعد از جايزه صلح نوبل معتبرترينشان است. و مانند همه جوايز و عنوان هائی که از اسکانديناوی می آید، شائبه سیاست بازی در آن اندک. خانم شيرين عبادی به خاطر کوشش هایش در جهت حقوق بشر – به ويژه حقوق کودکان که در آن زمينه کارها کرده بود – نوبل صلح سال 2003 را به دست آورد و اينک فعاليت هايش در همین چهار سال ، حتی به مدعيانش هم ثابت کرد که او شايسته اين عنوان بود. و اينک جايزه ای که به پروين اردلان اختصاص یافته معتبرترين است. به خاطر کوشش های اوست در راه حقوق زنان.

پروين به خاطر کوشش هايش در زمينه حقوق زنان و معرفتی که به اين حقوق دارد، به باورم سزاوار این تحسين بود. در عين جوانی عاقل، فروتن، به دور از شعر و شعارست. اين ها جمعی هستند و اگر نشانشان کنیم همان ها هستند که در این دو سال اوين را تجربه کرده اند. همه آن ها که با تعطیل مجله زنان، سنگين مغزان خواستند دفنشان کنند، و نتوانستند. و نمی توانند. الان نامشان در برابر چشمانم رژه می رود که به هدايت خانم شهلا شرکت دارند با وقار و طمانينه کار می کنند، کار مداوم بی ادعا. مانند پروين با پشتکار. اين خيل اندک نیستند . در صف زندان از شادی شروع می شوند و به مريم و دلارام رسیدند که اين اواخر شمه ای از رحمت و احترام نظام به زنان را ديدند. همه شان هم شايسته است که قدر ببينند. اعلامیه هفته گذشته دانشگاهیان جهان در اعتراض به توقیف مجله زنان، خود نشان آن است که آوازه زنان ایران در گوش اهل معرفت جهان هست.

باری حکايت زنان ایرانی که بر سر حقوقشان خود ايستاده اند ديگرست و جای نقلش هم اين جا نیست. حتی جای گلايه اش هم اين جا نيست که چطور جامعه به اندازه ای که بايد اين بچه ها را حمايت نمی کند. نمی نويسم از اين درد چون اگر بپرسند تو خود چه کردی، پاسخ ندارم. پس بسنده می کنم به ابراز شادمانی از اين انتخاب داوران جايزه اولف پالمه. نام پالمه بزرگ باد. او و ویلی برانت سیاستمدار محبوب من، و کرايسکی صدراعظم وقت اتریش، به زمان خود نشان دادند که دولتمردی و سياست، بر خلاف آن که گفته اند الزاما آدمی را در آدمی نمی کشد. آنان عصاره انسان دوستی و انسان خواهی دهه شصت بودند. شرم بر آن جهانی که برانت را آخر کار آزار دادند به نفوذ جاسوسان در ميان معتمدانش و آن مرد بزرگوارانه مسووليت را پذیرفت و کنار رفت، و جهانی که پالمه را هم بدکاری کشت.
بیانیه مطبوعاتی بنیاد پالمه، از پروین اردلان به‌عنوان یکی از چهره های شاخص جنبش زنان یاد کرده و از تلاش او در زمینه تبدیل برابری حقوقی زنان و مردان به یک هسته مرکزی مبارزه برای دموکراسی در ایران، تقدیر شده و آمده است: "پروین اردلان با وجود تهدید، آزار و پیگرد، با پشتکار و سرسختی به مبارزه برای دستیابی به آرمان هایش ادامه داده است. او و سایر زنان فعال جنبش، با اتخاذ شیوه هایی مبتکرانه، موجب افزایش حمایت از خواست برابری حقوقی شده اند. کمپین جاری یک میلیون امضا برای تغییر قوانین تبعیض آمیز، یکی از این نمونه های موفق است."

این انتخاب به زنان ایران و به پروين اردلان مبارک باد.