یک شاخه گل برای زری

یک شاخه گل تا نشان دهم که تو در یاد مانده ای. یک شاخه گل برای خاطر حرف هائی که در دهان زری کاشتی و آتش به جانمان انداختی. یک شاخه گل برای یوسفت. یک شاخه گل برای آن که هنوز در سووشون تو زنده است. یک شاخه گل برای درس ها که دادی تا زیبائی نمیرد. یک شاخه گل برای تنهائیت که دارد چهل ساله می شود، با تو. یک شاخه گل برای صبوریت که دارد هشتاد ساله می شود، با تو.

الان شنيدم سیمین خانم دانشور از بیمارستان بازگشته به خانه.


آی مردم، آی بچه های قصه، آی بچه های ديروز، دست اين بچه را به دست بگیرید تا در خاطرشان بماند برای سالیان، اين ثروتی برای او. دستش را بگیرید، دست بچه را و سوار اتوبوس رو به تجریش. از آن جا جاپای نيما و آقاجلال را دنبال کنید به سوی خانه سيمين خانم.

آی شهر من، تهران، به تماشای عزت الدوله نمی روی. نشسته روی مخده، با آن بیان شازدگی فاخر. چرا نشسته اید. یک شاخه گل برای مک نیل آن ایرلندی، یک شاخه گل برای جنازه یوسف که برگردانده شد تو خانه، برای افتخارالملوک. شاخه گلی برای زری. یادش بیاورید دراز کشیده تو زیر زمینی که پر از بوی تریاک و ذغال. وقتی مغزش کش آمد و حرف زد. مونولوگ شاهکار سووشون.

دیروز ابراهیم گلستان تلفن کرده به خانم دانشور، وقتی احمدرضا خبر داده که به خانه رفته اند. وقتی شنیدم دلم خواست شنودی داشتم. این دو چهل سال بود، صدای هم نشنیده. کسی بغض رادر گلوی گلستان نشنیده است به نظرم. شکستن را که دیگر چه بگویم.

آی مردم

نوک پا، آهسته تا که مبادا شیشه نازک تنهائی و رنجوریش بکشند. آی شهر ده میلیونی، اگر شما را دلی بود و زندگی خاک بر سر مجالتان می داد باید به قاعده شاخه شاخه گل ها می رفت تا نوک دیوار، تا بانوئی که دراز کشیده پشت پنجره، دور از قوروق بیمارستان ببيندشان. شاخه ای افتاد در حياط. کوچه بند می آمد.

مثل آن وقتا که در همين کوچه، شاملو یا اخوان یا سایه پا به پا می کردند تا مطمئن شوند عالیه خانم اذنشان می دهد به دیدن نیما همسايه. همان که در خانه پهلوئی، کز کرده، زیر پوستين. اما یک قدم این سوتر عوضش خانه ای است که آقاجلال آجر آجر بالا آورد با صدای زنگی و خوندار آقاجلال با خاک و کچ. حالا سيمین خانم آن جاست. آمده از بیمارستان. رنجور. و چشم شهر روشن.

یکی تان روی برگی بنویسید و به گلی سنجاق کنید آن جمله را که بعد بیست و پنج سال هنوزش به یاد دارم، از آخر قصه کوتاه سوترا: "تو قطب نما با خود نداشتی، پس با امواج درافتادی، تاريکی و تنهائی و جدائی پیش روی تو بود. هراسیدی. اما تلاش کردی و به کناره آمدی. قطب نما همواره با تو باد و تلاش هایت رو به کناره شرف متوجه. این چنین با شوق در تلاش، اگر مرگ بربایدت، با شوق قرين خواهد بود. زندگی تلاشی است."

مثل آن وقت ها که می رفتند و اعلامیه ها را می گذاشتند پشت درشان و زنگ می زدند و در می رفتند، تا آقا جلال در را باز کند سرکی در کوچه بکشد و سر گونی را با پا رد کند تو حیاط. و زيرکانه بگوید اینا را کی اين جا گذاشته. و سیمین خانم در خانه پقی بزند به خنده که وا چه حقه بازیا!