از شريعتی گفتن

مدت هاست که دوستانی از من می خواهند در بحث های پیرامون شریعتی که در سی امین سالگرد درگذشتش برپا شده شرکت کنم. گرچه در سالگرد درگذشت وی در کانون توحید لندن سخنی گفته ام. البته آن سخن بیش از آن که درباره دکتر باشد درباره دوران او بود. شرایط دهه شصت میلادی . اما نظرم در همان گفتار هم آشکار بود. شریعتی را گروهی به شدت زیر حمله گرفته اند که از حاصل عمل وی دل خوشی ندارند. مانند همه آن ها که مارکسيسم را به دلیل رفتاری که استالين کرد خوش ندارند. شریعتی هم چون به راستی معلم انقلاب خوانده می شود، توسط کسانی که با انقلاب اسلامی ربطی و رابطه ای ندارند، مطرود شده است. این جز ظلم نیست. به همين تاویل است که کسانی بر اساس عملکرد آقای اسدلله لاجوردی رسيده اند به برائت از دين و مذهب شیعه.
کار می برد داستان. اما همه بحث ها که می شود ، به خصوص وقتی که از تعصب خالی باشد، شیرین است و خردمندانه و لازم . نسل امروز باید شکرگزار باشد که اين همه فرصت نقد در برابر دارد. نسل گذشته چگونه بود. اگر من می خواستم بنویسم صادقانه تر و مهربان تر و درست تر از احمد زيدآبادی نمی نوشتم. اگر کسانی هستند که منطق گنجی عزیز را به تمامی پذیرفته اند بايد جواب احمد زيدآبادی را هم بدهند.