خوابی در آرشیو

لبخند سیاست، عنوان ستونی است در روزنامه هم میهن که شنبه ها خواهد بود. این هفته فقط دوشنبه چاپ شد. در این جا بخوانیدش تا سایت هم میهن راه اندازی شود.

چندان زمانی نمی گذرد که یکی گفته بود این جهان معاصر همه حسن دارد الا این که آرشیو هم دارد. گفتند چیست معنای این سخن، فرمود سخنی می گویی و می گذرد. خلائق هم از یاد می برند و سالی دیگر به مقتضای موقع سخن تازه باید. یعنی که چه، دکمه ای فشار می دهند و آرشیو ظاهر می شود، و دل و اندرون آدمی، و هر چه گفته و نگفته بیرون می زند. این دخالت است در وضعیت ذاتی بشر که فراموشی یکی از نعمت های الهی است.

شاید آن یکی راست گفت که "تا بشر بدین اوضاع تازه خو کند، خیلی وقت لازم است". اما...

مرد توانگری از دنیا رفت، مال بسیار باقی گذاشت برای سه چهار فرزند ذکور که داشت. همان سال اول که از قضا برای ملاکی و گله داری سال خوبی هم بود پسر بزرگ که اختیاردار دارائی های پدرشده بود خواست چند حیوان گله را بفروشند، فرزند کوچک فغان برداشت که آقام را خواب دیدم گفت نباید گله را فروخت. هر چه برادرهای بزرگ گفتند این عائله بزرگ خرج دارد و مقتضیاتی هم، اکنون اقتضا می کند فروش چند میش که خوب هم می خرند. او با زاری و خشم نمی گذاشت. چاره ای نبود بقیه سوختند و ساختند. سال بعد دوباره موقع برداشت شد و رفتند که چیزی بفروشند و هزینه خانواده را جفت و جور کنند، باز پسر کوچک همین دست فغان سر داد. هر سال چنین کرد تا برادران یک به یک یا به سوئی رفتند یا خرقه تهی کردند و نوبت اختیارداری به خود او رسید. هنوز در کلبه اربابی پدر جابه جا نشده بود که بر اکناف کس فرستاد که خریداران بیایند. می خواست همه گوسفندان بفروشد، به هر بها که می خرند. اهل فامیل نگران پیش او رفتند که مگر تو نبودی که می گفتی ارث پدری نباید فروخت، آن زمان که خوب می خریدند نگذاشتی اما حالا طماعان دستت خوانده اند و به چیزی نمی خرند، موقع بزخری، همه را به حراج گذاشته ای. گفت آقام را خواب دیدم فرمود حالا که توئی ,و نیک می دانم که دل پاک داری، فروش گله مجازست. رندی در میان بود پرسید ...و فرمود هم امسال به این بهای نازل؟ پسر جا نخورد و چابک گفت بله و فرمود به حرف مفت زن و فضول هم گوش نکن و هر کار خواستی بکن. مرد تا آمد باز هم بپرسد پسر گفت تازه این بخش را نگفتم که وقتی خواب دیدم بابام را، خیلی هم خسته بود و حوصله هم نداشت که با هر کس و ناکس جر و منجر کند.

حالا نقل ماست که از تابستان دو سال پیش معلوم نیست چه شد که گرمای هوا در دل سردمان اثر کرد و همه شعر و شعارها و سرود و درود های این سی چهل ساله را درباره ننگت باد ... خون جوانان ما می چکد از چنگ تو... ننگ به آهنگ تو و امثال این ها از یادها رفت و نامزدهای انتخاباتی کشف کردند که رای دهندگان منتظر شنیدن سخن تازه اند. پس به هوای رای شدند هوادار بلاشرط مذاکره با آمریکا. اهل مصالحه گفتند باکی نیست موقع انتخابات است و همه ایتام عمو پیدا می کنند، حالا مذاکره با آمریکا هم این همه هوادار یافته است، انتخابات می گذرد و تمام می شود. انصاف این که در آن انتخابات دو تن بودند که عاشقانه از لزوم مذاکره نگفتند یکی محمود احمدی نژاد بود و دیگری مصطفی معین. که البته آقای معین با اما و اگر هائی همراه کرده بود این بحث مذاکره را. اما چه نشسته ای که فرد منتخب در اولین مصاحبه مطبوعاتی عام خود فرمود با آمریکا درباره همه چیز و همه جا مذاکره می کند. [این جاهاست که کاربرد مفسده آمیز آرشیو روشن و آشکار می شود] و بعد هم نامه نوشت به رييسی که از قضا نه دموکرات است و نه سر آشتی دارد، از بدترین انواع شیطان بزرگ است، بعد هم که جورج بوش بی ادبی نشان داد و نامه را به چیزی نگرفت باز ایشان اصرار افزون کرد. در این میان جز یکی دو تا از هواداران دولت [مانند روزنامه شریفه ای که آرشیو مجهز دارد منتهی گاهی قفلش را گم می کند]، و یکی دو روزنامه، بقیه هم دل و دین از دست داده و به تصور این که چون آقای مصباح با لباس مبدل در هالوین نیویورک شرکت کرده اند ديگر هر نوع منع شرعی و عرفی از میان برداشته شده، به شتابی که چشم ها و دل ها را می زد، شروع کردند به ارسال انواع پیام های عاشقانه.

باری اگر آخر هفته ای که گذشت بزرگ تر قوم به فغان نیامده بود، نزدیک بود در سبقت از هم دست و پاها شکسته بینی بی حد و بی نهایت. همه سویدای دل آشکار کرده و ممکن بود بعضی از اعضای فراکسیون هوادار دولت، در تکرار سیزده آبان [منتهی این بار همراه یک فرم درخواست کارت سبز] از دیوار سفارت بالا بروند. دور را از دست کسانی گرفته شد که روزگاری گفته و نوشته بودند، و با هزار احتیاط، که مذاکره به معنای تسلیم نیست برادران، و بابت گفتن و نوشتن همین سخن، به هزار مصیبت و دوهزار تهمت گرفتار آمده بودند. در همین جا بود که عاقل از در درآمد و گفت تعادل هم خوب چیزی است. رقابت سیاسی گفته اند اما نه این طوری. و بسیاری از این گونه سخن ها رفت در خفا.

گویا پسرکوچک خوابی دیده بود.