آرزوئی به دور دستانت

آن که گلرخ نامش دادم که پنهانش کرده باشم، بهار شد و پیدایش شد. یادتان هست روزهای شور و سبز را با نوشته هایش شناختیم. حالا می پرسم کجائی گلرخ در روزهای بهاری سبز. بخوانید نوشته اش را و ببنید نقاشی اش را.

دور دستت بسته ای که فراموش نکنی ؟

از من می پرسد پیرزن فروشنده.."خط سبز گره زده شده" را که می بیند دور دستم:
- بله..فراموش نمی کنم
می گویم و می گردم دنبال کلمه ها.. تا خلاصه ای چند جمله ای بگویم.. که فقط فراموش نکردن نیست.. خط ربطمان هم هست..
چه توضیح سخت و عجیبی دارد.. انگار که بخواهی نه ماه از زندگیت را فشار بدهی توی چند جمله، آنهم چه نه ماهی..
آنهم برای این پیرزن مهربان که فرقی هم نمی کرد اگر برای گل های روی دامنت جمله ای گفته باشد یا این دستبند گره خورده دور دستت..
بی خیال انتقال کامل داستان می شوم..

بی خیال عظمت بیست و پنج خرداد که پیچیده درذهنم و با زمان پیش می آید..و رشد می کند
به تو فکر می کنم .. که با چه سرعتی از رنگ مشترک، ذهن و احساس مشترک را هم کشف کردیم..
به خودم و پیرزن.. که هر دو در زبان دوم دنبال ساده ترین کلمه ها هستیم
بی خیال بزرگی داستان می شوم.. می روم در ذهنم سراغ قصه خودم و تو ..
که سبز خط ربط ماست.. ودقیقا در همین لحظه پوست دست تو را ..ومن را همزمان لمس می کند..
ذوق می کنم از اتصال این فضای آرمانی به واقعیت..
انگار آرزویی را بسته ای به دستت.. با تو صبح ها از خواب بیدار می شود.. با تو به حمام می رود.. با تو زیر باران منتظر اتوبوس می شود..
با تو سوار تاکسی ها می شود.. زیر آستین مانتوی تو در تهران گاهی پنهان می شود..
و در روزهاو شب های تصادفی تهران.. احساس همزمان امنیت و ترس را .. و احساس همزمان بودن و..به "آنی" دیگر نبودن را میسازد
زیر سقف آسمان.. جایی دورتر ..که مردم شهرش خط سبز را به راحتی نمی شناسند قسمتی از زیبایی روزمره تو می شود..
حتی تمام دقایقی که به کسالت روزمره می گذرد.. و نه فکری برای فردا هست و نه ذوقی از دیروز.. بی درد و رنج و شکوهی حتی..
دست بند سبزت -آرزویی که دورِ دستت گره خورده- با تو هست..
به پیرزن می گویم.. مرا به یاد تو می اندازد..
به یاد آوردن اما .. فعلِ مناسب نیست.. فراموش نکردن هم.. صحبت از واقعه ای در گذشته نیست..
صحبت از امروز و الان من است ..که بی یاد آوری.. با تو جایی در آرزوهایم زندگی می کنم .. و از اتصال این آرزو به واقعیتِ این لحظه با این گره ساده، ذوق می کنم..
حرفم را تصحیح می کنم برای پیرزن..
می گویم "خط ربط ماست".. این ساده ترین تعریف، سخت ترین می شود...در نگاه متعجب پیرزن
می گویم صحبت از همزمانیست ..نه یاد آوری و مرور.. ما به هم مربوطیم.. و به آرزویی مشترک.
آرزوی مشترک با ما زندگی می کند..صبح ها زود تر از ما از خواب بیدار می شود..شبها دیرتر از ما به خواب می رود.. در قصه ها و شعر ها و تصویر ها می چرخد ..و ما واقعیت را با این خیال خوش گره می زنیم دور دستانمان.. در تنوع دستهای ما.. آرزو تکثیر می شود..شبیه تک تک ما می شود..و شبیه همه ما
دور مچ بعضی ها شبیه رقصیدن بی حد در خیابانی از خیابانهای تهران می شود.. دور دست بعضی ها شبیه نماز جماعت پشت سر روحانی محبوبشان. دیده ام پسری را که دور مچ های باریکش آروزی درس خواندن در همان دانشگاهیست که همکلاسی هایش سلول ها را پر کرده اند نه کلاسها را..و دیده ام دخترک بیست ساله ای که آرزوی وزیدن باد لابه لای موهایش را گره زده بود دور مچ های دستش.
ادامه می دهم جمله ام را برای پیرزن..
این خطِ ربط..آرزوهای من است که در تماس با واقعیت ملموس و زمینی می شوند.. و زمین زندگیمان را آنجا که اسمش وطن است آباد می کند.
می گذریم با هم از بحث دستبند به موضوع تکراری هوا و بهار و ما بقی روزمره های ساده تر ..
میان ما اما
آرزوهای من گره خورده دوره دستانم
و اتصالش با تو... شدنی بودنش را مسلم می کند
جایی میان آرمان های خیالی من .. وواقعیتِ بودنِ تو..در همین لحظه.. زندگی از نو و زیباتر
از همیشه اش آفریده می شود