برای یادآوری

به نظرم آمد که باید قاعده ای که از پنج سال پیش در این سایت [ گرچه با نام قبلی بهنود دیگر] رعایت کرده بودیم، دوباره یادآوری شود. شاید کاربران جدید آمده اند. شاید آن قرار از یاد رفته است .این تذکار را از آن جا لازم دیدم که امروز به کار غیردلخواه پرداختم و صبح که به کار مشغول شدم اول چهارده کامنت را سانسور کردم. یعنی راهشان ندادم. در حالی که دلم رضا نمی دهد.


ما قرارمان این است که شعارهائی را که صفت ها و تهمت های تند در آن است منعکس نمی کنیم. ما قرارمان این است که به همه - حتی آن ها که دوستشان نداریم - احترام می گذاریم. ما قرارمان اين است که حتی المقدور نام از افراد نمی بریم . مگر به خوبی که استثناست.. بله از شاعری هنرمندی ، حتی سیاست پیشه ای می توان تحسین کرد. اما برای تندگوئی علیه وی راه نداریم. گاهی ناگزير می شود با کامنت کسانی را حذف کنم که به دفاع از من در برابر اتهامات وارد می شوند. اما دیگر چاره ای نیست.

در ضمن قدر کلمات را سعی می کنیم بدانیم و به خودمان احترام می گذاریم. همان قدر که انگار شناخته شده ایم و در حضور آشنا سخن می گوئیم . بنابراین اسم مستعار را حجاب خوبی برای پنهان شدن پشت آن و نوشتن هر چه دلمان خواست نمی دانیم.

در ضمن استدعا داریم کاری کنیم که نوشته مان از 150 کلمه بیش تر نشود. این را به خصوص به بچه هایم می گویم که اگر دیدید تعارف و ادب شما با کسی که کلمه ای بهتان یاد داده است حذف شد دلگیر نشوید. من که باید تکمه ای را فشار دهم تا کامنتی اذن دخول یابد وقتی بعضی محبت ها زیاد شد. حجالت می کشم از خواننده ای که عوالم من و شما نمی داند.