واکنش های آن مصاحبه

هفته پیش به شرحی که می دانید در برنامه میزگردی با شما در صدای آمریکا به مناسبت انتخابات حضور یافتم، نیم ساعتی از دست رفت اما بالاخره گفتم آن چه نظرم بود. حالا از اطراف شروع شده است واکنش ها . محبت ها و ابراز لطف ها بماند، سپاسگزارم. حاصل آن گفته ها را هم نمی توانم تعیین کنم. یعنی هیچ کس نمی تواند. نتیجه عینی این است که در تهران - اگر آمار اعلام شده درست باشد - کمتر کسی سخن من و امثال مرا شنید و بیشتری نظر اهل تحریم را پذیرفتند، نرفتند و در نتیجه اصولگراها بردند. اما در شهرستان ها با وجود محدودیت های تعیین شده در اثر رد صلاحیت ها، و دور ماندن چهره های صاحب رای از رقابت ها، اما آشکار شد که رای اصلی مردم با اصلاح طلبان است و به راستی درست است که مردم به ستوه آمده اند از این دولت

از میان واکنش های تند، یکی را جناب فتوره چی نوشته بودند که ماخد نوشته کیهان قرار گرفت. تعجبم این است که جناب ایشان که از افراد صاحب فکر هستند چرا زحمت یک بار دیدن برنامه را به خود ندادند تا ناچار نباشند که از حافظه خطاکار سخنان مرا نقل کنند. تقریبا آن چه نقل و نقد کرده اند از نظر من دورست. جز آن که پیداست ایشان با من همعقیده نیستند، این که عیبی ندارد. اما عیب دارد که سخنانی نقد شود که مال گوینده نیست. پیشنهادم به ایشان این است که یک بار دیگر برنامه را ملاحظه کنند تا با نقل دقیق - که البته اختلاف نظر من را با حضرت ایشان از میان نمی برد - دقیق تر بتوانیم سخن بگوئیم.

دیگری روزنامه کیهان است که در سرمقاله خود بنا به شیوه مرضیه اول با اتهام سلطنت طلبی و بعد تعبیر شرکت معترضانه در انتخابات به آن پرداخته است. سخن است گفتن این واقعیت که تعبیر کیهان دقیق تر بود از کنایات و اشارات جناب فتوره چی که معلوم نیست با نقال خواندن من چه کمکی به بیان نظر خود می کنند.

باری در میان واکنش هائی که نه صاحبش نشانی دارد و نه معمولا دارای آن ارزش است که کس جواب بدهد آقائی ساکن لندن بود که من یک بار به خطا او را شعبان بی مخ خوانده بودم ، تا نشان دهم خصوصیاتشان را - و قصدم توهین نبود نه به شعبان جعفری و نه به ایشان - چرا که شعبان خان در اخلاق به باورم برتر بود. اما از نظر سواد و تحمل قیاس کرده بودم و ناقص بود.
این شخص در نامه خود سراپا افترا و بدگوئی به مجری برنامه میرگردی با شما. دلیلش هم این که چرا با کسی مانند فلانی - یعنی من - در صدای آمریکا مصاحبه شده است. دقیقا همان استدلال کیهانی ها. به زبان دیگر عده ای هستند که خود را و هر چه در نظر دارند را حق مطلق می بینند و می دانند و در ضمن رسانه ها را که عمومی هستند، ارگان خود می بینند و می گویند اگر صد نفر هم هم عقیده من آوردی حق نداری یکی مخالف نظر من آوری . وگرنه از دید من مامور جمهوری اسلامی هستی.
خب طبیعی است که دموکراسی ایران دشمن فراوان دارد، با این تفاوت که گروهی مانند کیهانی ها ادعای دموکراتیک بودن ندارند بنابراین آدمی را به خطا نمی اندازند. اما ادعای مبارزه و دموکراسی از اینان به راستی مضحک است و جای هیچ پاسخ ندارد. من بابت همین چند خط هم از کاربران عذر می خواهم.