از مسیح تا صهبا

حالا که نوشته داور را خواندید عیب است که نوشته مسیح علی نژاد را نخوانید که او هم حرفی دارد. اما فراز آخر نوشته مسیح مرا به نوشتن چند نکته واداشت.
جمله اش این است :

عمو عطاي بزرگوار!
يادتان باشد كه سقف خانه خودتان هم شاهد شكستن غرور مسافري از برلين بود كه هنوز هم بايد به خاطر تبليغات مسموم آن روزها سرش را پايين بياندازد شايد آنوقت دلتان رضا دهد كه مسافر فحش خورده كلمبيا را از شانه‌های مشعوف خود پايين بگذاريد.

پیداست که مقصودش خانم جمیله کدیورست که از مسافران برلین بودند. نکته اول این که چرا مسیح تصور می کند که ایشان یا هر یک از مسافران برلین به خاطر "تبلیغات مسموم" غرورشان شکسته است. مگر مسیح خودش که این روزها موضوع تبلیغات مسموم شده غرورش می شکند. تازه آدمی سرافراز می شود وقتی ... نکته دیگر، که ستون اصلی و قلب نوشته مسیح می تواند باشد آن جاست که می گوید آن شکستن غرور را به یاد بیاورید تا احمدی نژاد را "از شانه های مشعوف خود پائین بگذارید" که باید گفت آقای احمدی نژاد جز بر شانه های مشعوف [کذا] همان ها که زمینه ریاست وی را فراهم آوردند نشسته نیست. از نوشته دکتر مهاجرانی هم این بر نمی آید.

اما نکته دوم این که سقف خانه ای که اشاره کرده مسیح، دو مسافر از برلین داشت، فقط خانم کدیور نبود، بلکه صهبا مهاجرانی سه ماهه هم در برلین در بغل مادر بود. صهبا خانم که با ترجمه یک کتاب قصه در هشت سالگی نشان می دهد که ذوقی در این کار دارد، به قاعده از نشانه ها به یاد خواهد سپرد که وقتی یک ساله نشده بود یازده ساعت در بغل مادر بود که داشت حساب همان شرکت در دادگاه برلین را پس می داد در محضر عدل جمهوری اسلامی به مادر و شیرخواره اش در بازجوئی یازده ساعته تنها دو ده دقیقه فرصت دادند. فقط افسوس که برای آن شیرخواره برگ احضار نفرستادند که می شد اولین برگ افتخار زندگی اش.

اما نکته اصلی. نوشته مسیح شیرین بود مثل همه نوشته هایش . اما معنای مستتر در همین جمله آخر را نپسندیدم. شما جوانان نگوئید که چون فلان گروه با شما چنین کرد کین باید گرفت و بدکاری آنان را به یاد باید داشت و در همه قضاوت ها هم راه باید داد.

این پسندیده شما نیست. البته این حق شماست که از نوشته دکتر مهاجرانی و بنده آن جا که آقای احمدی نژاد را نماینده ایرانیان خواندیم انتقاد کنید و استدلال های خود بگوئید. اما این استدلال که یادتان هست آن ها چه کردند، چطور حالا توانستید درباره موضوعی که آن ها درش ذینفع بودند رای خود بدهید، به نظرم خوش نیامد.

شما جوانان به ما بشارت دهید که وطنمان را بی کینه خواهید ساخت. آن را نه با مهر های دروغین و لبخندهای باسمه ای بلکه با ساروج محبت و گذشت خواهید ساخت. سیاستمداران و قدرت شعاران از کینه می گویند و با همین تعویذ بر دوش مردم می نشینند، اما از شما قلم بدستان دور باد.