استاندار غلط می کند

مقاله امروز روز را در دنباله همین ستون بخوانید

شعبان جعفری، بعد از کودتای 28 مرداد تاج بخش لقب گرفته و شده بود صاحب مدال و القاب، و به پاداش عمل دارای يک باشگاه ورزشی در سنگلج، اما به هر حال شعيان بود و هر چه حرف های سياسی می زد و پختگی نشان می داد اما باز هم او را شعبان بی مخ می خواندند.

از جمله حکايت ها که در مورد او نقل کرده اند يکی هم اين بود که زمانی دستور داده بود میز پينگ پونگ را ده سانت از هر طرف بزرگ تر بسازند تا این قدر توپ ها به خارج نرود. و هر چه به او گفتند اندازه میز استاندارد است، وی می گفت "استاندار" غلط می کند روی حرف من حرف بزند.

حالا حکايت سردار ذوالقدرست که از کسوت مقدس سپاه، به پاداش عمليات پيچيده در انتخابات سوم تيرماه سال 84 به ميدان سياست وارد شده و در مقام قائم مقام وزارت کشور قرار گرفته اند. در حالی که آقای ثمره هاشمی مشاور عالی رييس جمهور، معاون سياسی و رييس ستاد انتخابات است، سردار اين هفته در برابر افکارعمومی ظاهر شد تا گزارشی درباره انتخابات اخير به مردم بدهد. و از جمله به يادها آورند که اين بی طرفانه ترين انتخابات همه تاريخ ايران بوده است.

اما هنوز چند دقيقه از ادعای بزرگ سردار درباره بی طرفی نگذشته، معنايش هم آشکار شد. چرا که قائم مقام بی طرف وزارت کشور بی طرف فرمود در نتيجه انتخابات 80 درصد منتخبان انتخابات شوراها، اصول‌گرا و 18 درصد از آنها مدعی اصلاح‌طلبی و دو در صد هم مستقل بوده اند. اين تقسيم بندی و درصد گيری درست مانند آن است که اعلام فرمايند که حضرات آيات مصباح يزدی و محمد يزدی و خوشوقت و امامی کاشانی [رويهم] بيش ترين آرای خبرگان تهران را به دست آورده اند و آرای مدعيان هاشمیت و روحانيت [ نه آقای هاشمی و حسن روحانی] در رديف بعدی است.

از آمار و ارقام درباره امنيت انتخابات و اضافه حقوق ها و ميزان آرا و حضور مردم که بگذريم. بخش عمده گزارش سردار ذوالقدر به ساخت صندوق های رای یکدست و تميز اختصاص داشت که به گفته ايشان هيچ کدام از دولت های سابق عرضه نداشتند درست و تمیزش را بسازند، و لابد در عوض وقت و نيروی خود را بی هوده صرف نگهداری آرای امانتی می کردند. همه تلاششان بر اين بود که صندوق ها از حوزه ديد ناظران خارج نشود حتی برای لحظه ای. چه برسد به يک شب و چند شب.

به نظر می رسد از ديدگاه قائم مقام وزارت کشور در انجام وظايف شرعی و قانونی وزارت کشور مسائلی مانند باز شدن پلمپ ها، نبود صورت جلسات، تعويض ناظران مزاحم و راه ندادن نامزدها، ريز و درشت کردن خبرنگاران و عدم تطبیق صورت جلسات با هم اموری کاملا بی اهميت است، جمع بندی آرا بر حسب جناح و گروه اهميت دارد که آقای ذوالقدر انجام داد و به اين نتيجه رسيد که رايحه خوش خدمت دولت که قبل از آن که آرا خوانده شود، مطمئن به نتيجه، اعلام کرده بود که شورای تهران آقای قاليباف را برکنار می کند با فهرست چمران و شيبانی و خادم که هوادار حمايت از گروه کار بدون توجه به علائق سیاسی شان بودند هيچ فرق ندارند، البته همه اصولگرا هستند. گروه مقابل هم [که رائی نياورده و آرایش متعلق به مستقل هاست، در حالی که آرای مستقل ها از نظر سردار متعلق به اصولگرایان بوده است] نه فکر کنيد اصلاح طلب هستند، بلکه مدعی اصلاحاتند. چون اصلاح طلب هم در عمليات پيچيده قرار شده بچه های خودمان باشند. هم شاگرد اول و هم شاگرد دوم و سوم خودمان هستیم.

البته از شوخی که بگذريم اگر باز هم جناب ذوالقدر اصرار داشته باشد به بی طرفی، بايد به يادشان آورد. که آن چه رخ داده با استاندارد انتخابات در خود جمهوری اسلامی هم نمی خواند. چرا که در همين وزارت کشور جمهوری اسلامی، در دوره اول رياست جمهوری وقتی که آقای هاشمی و اعضای حزب جمهوری اسلامی وزير و مسلط بودند انتخابات برگزار شد معاونان وزارت کشور هم رضازواره ای و مصطفی ميرسلیم هر دو از هيات موتلفه بودند اما نه نامزد حزب جمهوری اسلامی بلکه ابوالحسن بنی صدر رای اول را آورد و احمد مدنی رای دوم را . سال ها بعد در حالی که آقای عبدالله نوری وزير بود و کسانی مانند آقای عطریانفر معاون، در انتخابات مجلس سوم ، جناح راست برنده شد. بعد ها در حالی که آقای بشارتی از جناح محافظه کار وزير کشور بود و اعضای هيات موتلفه در بخش های مختلف وزارت خانه مسلط، دوم خرداد شد و آقای ناطق نوری نبرد بلکه محمد خاتمی برد. در همين وزارت خانه در حالی که جانشين آقای نوری [یعنی موسوی لاری ] وزير کشور بود و جانشين مصطفی تاج زاده [ یعنی مرتضی مبلغ] معاون و رييس ستاد انتخابات، دکتر معين و مهدی کروبی نامشان از صندوق به در «یامد و آقای احمدی نژاد رييس جمهور شد.

البته نبايد از استانداردها سخن گفت چون که اين بار اگر سردار قائم مقام وزير کشور بگويد استاندار غلط می کند در کار ما دخالت کند، راست هم می گويد. جرات ندارد نه استاندار و نه استاندارد. تنها سئوال اين است که اين مصاحبه و اين به رخ کشيدن بی اعتنائی ها به رای و نظر مردم. این کینه افروختن ها، آيا عملی پخته و بايسته ای است در شرايط عمومی ايران. آيا اين است پاسخ اميدوارانی که با همه ناسازی سازها اما اميد خود را به صندوق و رای و انتخابات از دست نمی دهند. آيا شنيدن اين صدا که در لابه لای کلمات خود پيام می دهد که رای مردم حتی ارزش تزئین و رعايت ظاهر را هم ندارد، به صلاح است.