مقایسه ای ساده

یکی از دوستان با ارسال این عکس که شاید همه دیده باشید برای من نوشته "فقط می خوایم بدونیم وقتی از بچه ی این آقا می پرسن آقات چیکارست، چی میگه؟ میگه آقام میله "است؟ آقام پایه است؟ آقام ستونه؟ آقام سه پایه است؟ آقام گیره است؟ آقام دسته است؟

به نظرم مطایبه آمد اما جدا از آن به گمانم چند نکته در نگاه تیزبین عکاس جا داشته، یکی دقت و ظرافت تهیه کنندگان سکو که اگر این مقدار توجه و دقت را در طرح های عمرانی داشتند حتما کشور گلستان بود مثل دو پله تعبیه شده برای سخنران. و دیگر رنگ تیره سبز پرچم که مطابق درایت و بصیرت دولتیان باید از هر چه جنبش اعتراضی را تداعی می کند دور باشد. و باز دیگر فرش های ریزباف که البته باید از دید جمعیت پنهان باشد که به ساده زیستی صدمه نزند.
و نکته دیگر نشانه کردن برج آزادی [شهیاد] است و قرار دادن سکو و دوربین در جائی که آن برج هم به اضافه پرچمی با سبز تیره در کادر باشد.

به عنوان کسی که چهل و چند سال است در کار اطلاع رسانی است و ده سال اول را خبرنگاری کرده و با شاه پیشین و نخست وزیرش هویدا در داخل و خارج ایران بسیار سفر کرده است می توانم شهادت بدهم نه سفرهای استانی آقای احمدی نژاد به پرشوری و اثر سفرهای استانی سال های 53 تا 55 دولت هویدا بود، نه کل هزینه های تشریفات سفرهای شاه و ملکه به شهرهای داخلی و خارجی به انصاف یک صد هزینه های سفرهای آقای رییس جمهور فعلی بود. هویدا یک نفر مراقب داشت که هنوز زنده است و در تهران، خود فرزندانی نداشت که همه شان چند گارد داشته باشند [که به نوشته سایت ها و روزنامه های دولت برخلاف خواست بچه ها در مدرسه شان هم حاضر باشند]، محل سکونت همه وزیران و بیشتر خانواده سلطنت در سطح شهر پراکنده بود و در منطقه حفاظت شده [درست مانند منطقه سبز بغداد ] زندگی نمی کردند. اسناد و مدارک مربوط به سفرهای شاه سابق در دسترس علاقه مندان هست می توانند خطای مرا اصلاح کنند که می گویم مطابق اخبار و نوشته سفرنامه نویسان مخصوص، صد نفر گاهی آقای احمدی نژاد را در سفرهای خارجی محافظت می کنند. یک قلم نوشته شده که خرید عینک های ری بان برای محافظان در سفر نیویورک بیست هزار دلار برای بیت المال هزینه داشته است در حالی که در سال های "ستمشاهی" هرگز هرگز هرگز در سفرهای خارجی بیش از پنج نفر کل خانواده سلطنت را محافظت نمی کردند. برای نخست وزیران تنها یک نفر معمول بود که بعد از آدم ربائی در کاراکاس و ماجرای معروف گروگان گیری وزیران اوپک این مراقبت بیشتر شد.

اما مهم تر تبلیغات است که هرگز در تاریخ ایران در این حجم سابقه نداشته است. در بیست و شش ساعت پخش تلویزیونی روزانه [حدود هزار و ششصد دقیقه] تا انقلاب، حجمی برابر با یک ممیز هشت در صد [حدود سی دقیقه در شبانه روز] به تبلیغات [آن هم فقط برای شاه ] اختصاص داشت. این مربوط به سال 1354 است که آمار دقیقش را در دسترس دارم. این رقم امروز در چهارده شبکه به چند زبان به حجمی برابر با 2016 دقیقه رسیده که صرف تبلیغ رییس دولت می شود که مطابق بررسی ها در روزهای منتهی به انتخابات برای رعایت [؟] قانون به حدود شصت و هشت دقیقه [هنوز دو برابر تبلیغات شاه] تقلیل یافت.

اما پاسخ به یک سئوال می تواند دل کسانی را که به این همه هزینه سازی برای هدایت [؟] مردم معترض اند خنک کند، آیا با این همه که چریده اید دنبه ای هم برای جمهوری اسلامی و نظام به بار آورده اید. گلایه های رهبر و روسای قوا و وزیران و روحانیون و دست در کاران نشان می دهد نه. نه تنها چنین حاصلی به بار نیاورده این همه تبلیغ، بلکه بعد سی سال حکومت امکان آن ندارد که اجازه یک راه پیمائی به مخالفان دولت [ یعنی آن ها که به قانون اساسی ملتزم هستند] اعطا کند. وزیر کشور با صراحت و بی اعتنا به تصریح قانون اساسی می گوید چرا باید اجازه می دادیم مگر دنبال دردسر می گردیم

یک نشانی دیگر . بعد از سی سال و این همه گزافه گوئی و لاف درباره میزان محبوبیت خود، شهادت گرفتن از دختر بچه ونزوئلائی که ذکر مموتی گرفت تا زلزله زدگان آمریکای لاتین که حتما باید متشکر کسی باشند که چک داد و خانه فراهم شد، باز دولت از یک صدای مخالف می ترسد و به بهای از بین بردن سلامت مردم پارازیت های وحشتناک رها می کند که ... راستی برای چه.

فقط برای این که مردم ندانند پشت این لبه و آن تصویر تلویزیونی مردی مامورست که صحنه را بزک کند و پرچم را تکان بدهد.